می ده که نو عروس چمن حد حسن یافت
| کار این زمان ز صنعت دلاله می‌رود |
|
شکرشکن شوند همه طوطیان هند |
| زین قند پارسی که به بنگاله می‌رود |
|
طی مکان ببین و زمان در سلوك شعر |
| کاین طفل یک شبه ره یک ساله می‌رود |
|
آن چشم جادوانه عابد فریب بین |
| کش کاروان سحر ز دنباله می‌رود |
|
از ره مرو به عشوه دنیا که این عجوز |
| مکاره می‌نشیند و محتاله می‌رود |
|
باد بهار می‌وزد از گلستان شاه |
| و از ژاله باده در قدح لاله می‌رود |
|
حافظ ز شوق مجلس سلطان غیاث دین |
| غافل مشو که کار تو از ناله می‌رود |