|
|
| حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم |
|
خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
|
|
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانی‌ست
| روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم |
|
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم |
| دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم |
|
چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس |
| که در سراچه ترکیب تخته بند تنم |
|
اگر ز خون دلم بوی شوق می‌آید |
| عجب مدار که همدرد نافه ختنم |
|
طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع |
| که سوزهاست نهانی درون پیرهنم |
|
بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار |
| که با وجود تو کس نشنود ز من که منم |
|