|
|
| گفتا برون شدی به تماشای ماه نو |
|
از ماه ابروان منت شرم باد رو
|
|
عمری‌ست تا دلت ز اسیران زلف ماست
| غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو |
|
مفروش عطر عقل به هندوی زلف ما |
| کآن جا هزار نافه مشکین به نیم جو |
|
تخم وفا و مهر در این کهنه کشته‌زار |
| آن گه عیان شود که بود موسم درو |
|
ساقی بیار باده که رمزی بگویمت |
| از سر اختران کهن سیر و ماه نو |
|
شکل هلال هر سر مه می‌دهد نشان |
| از افسر سیامک و ترك کلاه زو |
|
حافظ جناب پیر مغان مامن وفاست |
| درس حدیث عشق بر او خوان و ز او شنو |
|