درودی چو نور دل پارسایان
| بدان شمع خلوتگه پارسایی |
|
نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای |
| دلم خون شد از غصه ساقی کجایی |
|
ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا |
| فروشند مفتاح مشکل‌گشایی |
|
عروس جهان گر چه در حد حسن است |
| ز حد می‌برد شیوه بی‌وفایی |
|
دل خسته من گرش همتی هست |
| نخواهد ز سنگین‌دلان مومیایی |
|
می صوفی افکن کجا می‌فروشند |
| که در تابم از دست زهد ریایی |
|
رفیقان چنان عهد صحبت شکستند |
| که گویی نبوده‌ست خود آشنایی |
|
مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع |
| بسی پادشایی کنم در گدایی |
|
بیاموزمت کیمیای سعادت |
| ز همصحبت بد جدایی جدایی |
|
مکن حافظ از جور دوران شکایت |
| چه دانی تو ای بنده کار خدایی |